Młoda Polska to niewątpliwie czas prymatu poezji.
Zdeprecjonowana przez pozytywizm liryka odzyskała dawne znaczenie, stała się nośnikiem nowych idei i prądów. Zadecydowała o kształcie całej literatury, odciskając wyraźne piętno na modernistycznej powieści oraz dramacie (liryczność partii monologowych i opisowych). Do tematów najchętniej podejmowanych przez poetów należały zagadki ludzkiej egzystencji, miłość, cierpienie, przyroda, świadomość braku wartości i powszechnego kryzysu (moralnego, cywilizacyjnego, filozoficznego). Problemy te wyrażano za pomocą specyficznego kodu. Język modernistycznej liryki cechuje sztuczność, w żaden sposób nie przypomina on mowy potocznej.
Przeładowany neologizmami, przenośniami, archaizmami, hermetyczny i niezrozumiały dla przeciętnego odbiorcy, sprawia czasem wrażenie tworu kabotyńskiego (w ten sposób postrzegali poezję modernistyczną Skamandryci). Młodopolska scena poetycka stanowi ważny przykład zmian socjologicznych, które dokonały się w naszej kulturze na przełomie wieków. We wcześniejszych epokach działalność literacka była domeną mężczyzn wywodzących się z środowiska szlacheckiego. W modernizmie zaś rozpoczyna się proces demokratyzacji literatury. Do głosu dochodzą kobiety (Kazimiera Zawistowska, Maria Komornicka, Maryla Wolska, Bronisława Ostrowska), twórcy pochodzenia żydowskiego (Antoni Lange, Bolesław Leśmian) oraz poeci chłopscy (Jan Kasprowicz, Władysław Orkan). Prześledźmy pokrótce dorobek i biografie najwybitniejszych indywidualności poetyckich epoki.