We wczesnym okresie pryncypatu w poezji rzymskiej nadal dominuje tradycja aleksandryjska: jej zapewne przypisać należy powstanie Aratea, łacińskiego przekładu dzieła Aratosa z Soloi, który to przekład wyszedł spod ręki bratanka Tyberiusza, Germanika. Tyberiuszowi, którego astrologiczne zainteresowania były w owym czasie ogólnie znane, dedykował swój poemat bliżej nieznany Maniliusz: jego Astronomica warte są jednak zapamiętania jako najstarszy w pełni zachowany traktat astrologiczny. Powstaje w tym okresie kilka poematów epickich, poświęconych historii Rzymu – z żadnego z nich nie zachowało się jednak więcej niż kilkadziesiąt wersów. Do naszych czasów przetrwał jednak zbiór utworów znany w tradycji jako Appendix Vergiliana, w skład którego wchodzi m.in. zabawny epyllion Culex (Komar), w którym duch zabitego komara pojawia się przed zabójcą (któremu zreszta uratował życie, jako że już, już miał go ukąsić wąż), zdając relację ze swoich doświadczeń w zaświatach, oraz poświęcony zagadnieniom naukowym poemat Aetna, traktujący, jak na to wskazuje tytuł, o przyczynach zjawisk wulkanicznych.
Na panowanie dynastii julijsko-klaudyjskiej datuje się również zbiór bajek Fedrusa, rzekomo stanowiących przekład bajek greckiego mędrca Ezopa (corpus tradycyjnie przypisywanych mu pism datuje się na IV w. p.n.e.). Bajek, podzielonych na 5 ksiąg, jest ponad dziewięćdziesiąt i utrzymane są w powszechnie stosowanym schemacie: zwierzęta reprezentują tu różne cechy ludzkie, obowiązkowy morał następuje po samej opowieści, względnie ją poprzedza. Znamienną cechą twórczości Fedrusa jest jednak gorycz owego morału, która wydaje się wskazywać na przewagę prawa silniejszego w ówczesnym społeczeństwie.
Wreszcie za panowania Nerona powstają Eklogi (Eclogae) Kalpurniusza Pizona, którego nawiązania do IV eklogi Wergiliusza ukazują cesarza jako zapowiedziane dziecię nowego, szczęśliwego wieku, anonimowy poemat Laus Pisonis (Pochwała Pizona), oraz tysiąc heksametrów łacińskiego skrótu Iliady, czyli tzw. Ilias latina.