Forma przekazu, której Jezus bardzo często używał nauczając. Ewangeliczne przypowieści mogą wbrew pozorom sprawiać nieco trudności przy interpretacji, bowiem są one gatunkiem z pogranicza przypowieści i alegorii. Obrazowa forma, oparta na przykładach z życia wziętych, służyła do przekazania treści duchowych. Wiele z nich dotyczyło królestwa Bożego – rzeczywistości, o której trudno byłoby mówić wprost. Najbardziej znane przypowieści: „o synu marnotrawnym”, „o siewcy”, „o miłosiernym Samarytaninie”, „o bogaczu i Łazarzu”, „o winnicy”.
W Ewangelii Łukasza występuje swoisty „tryptyk” – są to trzy przypowieści „o radości Boga” (z nawracającego się grzesznika) znane pod tytułami: „o zagubionej owieczce”, „o zgubionej drachmie”, „o synu marnotrawnym”. Jezus powiedział podsumowując pierwszą z nich: Tak samo w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia.