Robert Southey (1774-1843) nie dorównywał talentem swoim wielkim przyjaciołom. Był bardziej znany jako autor biografii - Wesleya czy lorda Nelsona. Panuje opinia, że Life of Nelson (Życie Nelsona, 1813) Southeya to znakomite dzieło o dużych wartościach historycznych.
Pisał też artykuły krytycznoliterackie, a nadto wydał History of Brazil (Historia Brazylii, 1810-19). Southey tworzył jednak również poezję. Gustował w historycznych tematach, pisał o postaciach takich jak Wat Tyler i Joanna D’Arc (Wat Tyler, 1794 i Joan of Arc, 1796). Jego prawdziwą pasją było przybliżanie czytelnikowi egzotycznych kultur, odległych cywilizacji.
Utwory Thalaba (1801), Madoc (1805), The Curse of Kehama (1810), Don Roderick (1814) dzieją się w Arabii, Meksyku, Indiach i Hiszpanii za czasów Wizygotów. Ich styl jest potoczny, wersyfikacja urozmaicona, ale sposób przedstawienia zagadnień kulturowych wydaje się powierzchowny. Jego bohaterowie bez względu na "miejsce akcji" są szlachetnymi angielskimi protestantami. Może Don Roderick jest najlepszy z tych poematów: Southey znał Hiszpanię, był tam w czasie wojen napoleońskich i dlatego jego hiszpańscy bohaterowie wydają się mniej nieprawdopodobni niż inni. W roku 1813, kiedy Scott odrzucił godność Poety Laureata, zaproponowano ją Southeyowi. W ten sposób powiększył on liczne grono Laureatów, których nikt nie czyta.