Niewiele działo się na augustiańskiej scenie. Po pamflecie Colliera, który zadał ostateczny cios komedii restauracji, komedię pozbawiono wszystkich treści, które mogłyby obrażać moralność klasy średniej. Przeciwnie, teraz miała schlebiać popularnym gustom i nastrojom.
Na początku XVIII wieku opera staje się formą popularniejszą niż teatr dramatyczny, szczególnie podobają się śpiewacy włoscy i włoskie przedstawienia operowe, tak chętnie wybierane przez arystokrację i klasy średnie jako ulubiona rozrywka kulturalna. Na scenie dramatycznej powodzenie mają sztuki sentymentalne George’a Lillo (1693-1739), który do łez doprowadził augustiańską widownię sztuką The London Merchant or the Hi- story of George Barnwell (Kupiec londyński albo historia George’a Barnwella, 1731). Była to historia czeladnika, który został namówiony przez kurtyzanę do popełnienia morderstwa, za co zginął na szafocie.
Nicholas Rowe (1674-1718) pisał tragedie: The Fair Penitent (Piękna pokutnica, 1703) i Jane Shore (Tragedia Jane Shore, 1714), których głównym tematem był świat kobiet, przedstawianych jako ofiary okrutnych mężczyzn. W The Fair Penitent Calista popełnia samobójstwo, ponieważ jej narzeczony widział ją całującą innego mężczyznę. Jane Shore jest opowieścią o kobiecie, którą wielbił król Edward IV i która, oskarżona o czary przez Ryszarda III, została okryta hańbą i wyklęta z kręgów arystokracji - w końcu umarła w nędzy. Obie sztuki są typowymi wyciskaczami łez; daleko im do ambicji prawdziwie tragicznych.
John Gay Epitafium własne
Życie to żart - po tamtej stronie podejrzenie
Miałem, że sąd to mylny. Widzę po tej, że nie.
Przekład Stanisław Barańczak