Całkowicie odmienny od uczonej poezji Kallimacha charakter miała twórczość Teokryta, autora Idyll i znanych też jako Sielanki. To u niego do perfekcji doprowadzony zostaje topos literacki, jakim jest locus amoenus, sielankowa sceneria z łąkami, strumieniami, grotami nimf, stadami owiec, sadami owocowymi i rojami pszczół, gdzie zamiast ciężkiej pracy, pasterze oddają się uczuciu miłości, twórczości poetyckiej i konkursom śpiewu.
Przeciwnie niż w wyidealizowanym świecie Teokryta, ludzie pojawiający się w krótkich, jambicznych utworach Herodasa (Herondasa), znanych jako Mimijamby (Mimy), żyją życiem całkowicie autentycznym, z jego uciążliwościami i codziennymi troskami. To właściwie negatywna karykatura społeczeństwa, z jego seksualnymi obsesjami, podziałami społecznymi etc.