Kultura nigdy nie jest homogeniczna, ale najnowsza proza brytyjska stała się radykalnie wielogłosowa, a to dlatego, że w dużym stopniu współtworzą ją pisarze nie pochodzący z Wysp Brytyjskich bogaci zupełnie odmiennym zapleczem kulturowym.
Można się zastanawiać, czy ma jeszcze sens pojęcie "literatury narodowej". Wielokulturowość brytyjskiego społeczeństwa wzbogaca i różnicuje tworzoną literaturę. Autorem, który doskonale obrazuje złożoność problemu, jest Salman Rushdie. Urodzony w Bombaju w 1947 roku należy do dwóch kultur: indyjskiej i angielskiej. Jego najgłośniejszą powieścią są The Satanic Verses (Szatańskie wersety, 1988).
To tematyczna i stylistyczna hybryda - tak określił ją sam autor, zmusiła go do kilkuletniego ukrywania się po tym, jak irański ajatollah Chomeini objął książkę klątwą i wydał na autora wyrok śmierci za bluźnierstwo. Książka stała się symbolem niezależności i wolności myśli. Kazuo Ishiguro, Japończyk (ur. 1954) jest ceniony za wnikliwą i realistyczną prezentację społeczeństwa angielskiego w The Remains of the Day (Okruchy dnia, 1989). To najwybitniejsza powieść w dotychczasowym dorobku autora, wyróżniona nagrodą Bookera.
Bohater to kamerdyner Stevens, który ponad wszystko ceni lojalność wobec swego pracodawcy i wierność regułom zawodu. Jego ambicją jest osiągnięcie ideału służącego. Kilkudniową podróż Stevens poświęca na refleksję nad swoim życiem, które mogło wyglądać inaczej. Do sukcesu książki przyczynił się film pod tym samym tytułem z wybitną kreacją Anthony’ego Hopkinsa. Na początku XXI wieku literatura brytyjska ukazuje nam zatem różnobarwną twarz - jak londyńska ulica, na której rdzenni Anglicy wcale nie stanowią większości.