Św. Augustyn (Aurelius Augustinus) – filar myśli średniowiecznej do XII w. – żył w latach 354-430. Pochodził z północnej Afryki, z ówczesnej rzymskiej Numidii. Zaadoptował myśl filozofii antycznej do potrzeb chrześcijaństwa. Szczególnie bliski był mu Platon, dlatego się mówi, że św. Augustyn ochrzcił Platona. Był wybitnym pisarzem i myślicielem. Człowiekiem poszukującym i autentycznym w swych dylematach – dlatego na długie wieki pozostał autorytetem dla zachodniego chrześcijaństwa.Przełomowy moment w życiu Augustyna to jego odejście od sekty Maniego. Mani (216-276) był Persem, założycielem radykalnego ruchu religijnego, który opierał się na skrajnym dualizmie między światłem a ciemnością, dobrem a złem, Bogiem a materią. Czy Augustyn zupełnie pozbył się manicheizmu w swoim myśleniu, pozostaje pytaniem. Już sam fakt, iż znaczenie w człowieku przypisał wyłącznie duszy, pierwiastkowi niematerialnemu, świadczyłby, że w głębi serca nie odwrócił się od manichejskiego dualistycznego patrzenia na świat. W tekście pt. Solilokwia – czyli rozmowy z samym sobą, medytacje – św. Augustyn pisał (fragment jest dialogiem św. Augustyna z Rozumem):
Augustyn chcąc poznać duszę, poznaje siebie samego. Jest w tym przedsięwzięciu zgodny z wielką grecką tradycją, która podjęła wyzwanie gnothi seauton (poznaj samego siebie). Augustyn, podążając tą drogą, zarzucił poznanie zmysłowe, zanegował zmysły i cielesność. Ta droga wytyczona przez niego pozostanie głównym duktem myśli intelektualistów średniowiecznych aż do czasów św. Tomasza z Akwinu.Najbardziej znanym do dzisiaj dziełem Augustyna, dziełem, które przez wiele stuleci oddziaływało na literaturę autobiograficzną i medytacyjną są jego Wyznania (Confessiones). Jest to książka piękna, wzruszająca, pełna głębokich refleksji, psychologicznych autoanaliz, poetyckich uniesień i pytań. Są to pytania wszystkich ludzi wszystkich czasów. Ten tekst to jeden z najważniejszych tekstów cywilizacji zachodniej.