(biol.)
zewnętrzna powłoka ciała zwierząt; pełni funkcje termoregulacyjne, ochronne, narządu czucia, bierze udział m.in. w oddychaniu, wydalaniu, magazynowaniu substancji zapasowych; u kręgowców złożona z 3 warstw: naskórka, skóry właściwej i tkanki podskórnej; najbardziej zewnętrzny naskórek powstaje z ektodermy, ulega nieustannie złuszczaniu i odnowie (czasem rogowacieje); rogowymi wytworami naskórka są dzioby, rogi, pazury, pióra, włosy oraz łuski; s. właściwą tworzy dwuwarstwowa tkanka łączna; wnika ona w naskórek szeregami brodawek; w s. właściwej w niektórych okolicach ciała występują skupiska mięśni gładkich (np. brodawka sutkowa) oraz leżą w niej komórki barwnikowe (np. barwnik melanina decydujący o kolorze skóry); tkanka podskórna zbudowana jest z luźnej tkanki łącznej i tkanki tłuszczowej, przylega ona do mięśni i kości; pełni funkcje osłony przed urazami mechanicznymi i zapewnia izolację cieplną; w tkance podskórnej występują w niektórych miejscach tzw. kaletki maziowe (np. łokieć, rzepka); s. ssaków wyposażona jest w liczne gruczoły (w przeciwieństwie do s. gadów i ptaków), m.in. gruczoły łojowe i potowe; budowa s. i jej funkcje są zróżnicowane u poszczególnych gromad kręgowców; s. jest cenionym surowcem przemysłowym.