Autorka i zarazem główna postać wspomnień Beaty Obertyńskiej W domu niewoli, jednej z najważniejszych książek opisujących losy ofiar terroru stalinowskiego w latach II wojny światowej.
Beata Obertyńska- poetka i aktorka, córka znanej poetki Maryli Wolskiej - po zajęciu Lwowa przez Armię Czerwoną została w lipcu 1940 roku aresztowana przez NKWD i osadzona w więzieniu"Brygidki". Po kilku miesiącach została stamtąd wywieziona: jej długa, przebiegająca w nieludzkich warunkach tułaczka objęła Kijów, Odessę, Charków, Chersoń, Starobielsk, Artiomowsk, Tułę, Kotłas i Koźwę - aż trafiła do łagru pod Workutą na Uralu, gdzie cudem udało jej się uniknąć śmierci z głodu, wycieńczenia i chorób. W łagrze dowiaduje się o mającej ją objąć amnestii, ogłoszonej w 1941 roku na mocy układu Sikorski-Majski. Zwolnienie z obozu pracy nie oznaczało jeszcze końca udręki.
Droga powrotna, obejmująca trzymiesięczny pobyt w kołchozie nad Bucharą, okazała się nie mniej wyniszczająca, a radość z powodu odzyskanej wolności wielokrotnie przyćmiewał głód. Koniec tułaczki wyznaczyło dopiero do- tarcie autorki, wraz z setkami innych zwolnionych więźniarek, do formującej się w Kazachstanie Armii Polskiej. W więzieniach Obertyńska zetknęła się z przed- stawicielkami marginesu społecznego: drobnymi złodziejkami, awanturnicami, prostytutkami.
Obserwowała je z zaciekawieniem, by później opisać ten egzotyczny dla niej świat, w którym rozwydrzenie szło w parze z dobrocią serca, wyuzdanie z naiwnością, a cynizm z romantyzmem. Niezwykle interesujące są spostrzeżenie autorki, poczynione przez nią w czasie, kiedy już po amnestii przemierzała obszar ZSRR. Obraz kraju i jego mieszkańców, jaki wyłonił się przed jej oczami, okazał się nie mniej ponury niż rzeczywistość więzienna. Rezygnacja, otępienie, bezwładna bierność istnienia to - jak wielokrotnie się przekonuje - typowe cechy poddanych reżimu komunistycznego.