(biol.)
część kończyny tylnej kręgowców lądowych; składa się z 3 części: stępu, śródstopia i palców; posiada podtrzymywane przez liczne mięśnie i ścięgna tzw. sklepienie poprzeczne i podłużne, nadające jej sprężystość i wytrzymałość; u stopochodnych cała powierzchnia podeszwowa s. styka się z podłożem, u palcochodnych z podłożem mają kontakt tylko palce; s. ma za zadanie dźwiganie ciężaru ciała; u człowieka, którego cechuje dwunożność, znaczenie s. jako podpory ciała jest zwiększone; jest to przyczyną swoistej budowy s. u ludzi, polegającej na rozroście stępu, słabszym rozwoju palców, specjalnym wysklepieniu s.; konstrukcja s. człowieka złożona jest z 26 kości, 33 stawów, wiązadeł, mięśni, nerwów i naczyń krwionośnych; złożoność pogłębiają różnice w dł. palców; najczęściej spotkanym typem stopy jest tzw. model egipski, który posiada 62% populacji (najdłuższy jest najgrubszy paluch), nieco rzadszy jest model stopy rzymskiej (27% populacji – pierwszy i drugi palec są równe), wreszcie najrzadszy jest model grecki spotykany u 11% populacji (drugi palec jest najdłuższy); s. może być również używana jako narząd chwytny (np. u małp); najczęstszą wrodzoną wadą s. jest tzw. s. końsko-szpotawa, co polega na zniekształceniu stawów skokowych i innych stawów s. i powoduje niezgrabny, kaczkowaty chód (chory chodzi na zewn. krawędziach s.); leczenie szpotawości jest najmniej skomplikowane u noworodków; wadami s. są także: wielopalcowość (występowanie nadmiernej liczby palców), syndaktylia (zrośnięcie palców); do nabytych wad s. należą m.in. płaskostopie i koślawość, zwł. grubego palca (halluks), z czasem zachodzącego pod drugi, co uniemożliwia włożenie obuwia i wymaga interwencji operacyjnej.