zdolność organizmu zwierzęcego (także ludzi) do względnego utrzymywania stałej temp. ciała mimo zmian temp. otoczenia; mechanizm rozwinięty najlepiej u zwierząt stałocieplnych (ssaki, ptaki), dzięki posiadaniu w mózgowiu i rdzeniu kręgowym wyspecjalizowanego ośrodka, wrażliwego na niewielkie zmiany temp. krwi, które pociągają za sobą reakcje termoregulacyjne (m.in. zwężenie naczyń krwionośnych w skórze i drogach oddechowych, zatrzymanie produkcji potu, wzmożenie czynności serca, płytki oddech, wzrost przemiany materii zwł. w mięśniach), polegające na zredukowaniu utraty ciepła do minimum oraz wytworzeniu ciepła w mięśniach; inaczej w wypadku nadmiaru ciepła w otoczeniu: następuje rozszerzenie naczyń skórnych, obniżenie przemiany materii, wzrost wentylacji płuc, osłabienie napięcia mięśni, silne pocenie - prowadzące do wzrostu parowania potu na powierzchni skóry, a co za tym idzie do ochłodzenia organizmu; ośrodek t. rozwija się u człowieka od 6 miesiąca życia płodowego, ale jest na początku (do ukończenia 1 roku życia) bardzo niesprawny, stąd z procesem wychowania niemowląt łączy się na początku ważny czynnik zapewnienia dziecku właściwej temperatury ciała i otoczenia.
- termoregulacja, opisać zjawisko termoregulacji,...
- termoregulacja, typowa, zwłaszcza dla...
- PODWZGÓRZE, część , leżąca...