(X w. p.n.e.)
syn Dawida i Betsabee, król izraelski ok. 970-930 p.n.e.; wstąpił na tron w młodym wieku, umocnił państwo, zreorganizował armię, wprowadzając do jej składu rydwany bojowe, ale unikał wojen utrzymując przyjazne stosunki z sąsiadami; protektor kultury, budowniczy świątyni jerozolimskiej, wielu pałaców; utrzymywał liczny harem i obciążył w związku z tym poddanych podatkami; na starość rządził despotycznie, co doprowadziło do buntu Jeroboama I, zaś po śmierci króla do secesji dziesięciu plemion północnych; mądrość S. stała się przysłowiowa i była na Wschodzie źródłem legend; Biblia przedstawia panowanie S. jako złoty wiek Izraela; talmudystyka i kabalistyka przypisały mu nadnaturalną potęgę, władzę nad duchami i demonami; tradycja europejska i podania islamu czynią zeń wzór sprawiedliwego władcy; jako domniemany autor niektórych fragmentów Starego Testamentu (Pieśń nad pieśniami, Księga Koheleta) zaliczany do wybitnych artystów i filozofów; częsty motyw sztuk plastycznych i literatury (np. odwiedziny królowej Saby, wyrok salomonowy, budowa świątyni, bałwochwalstwo króla).
MEGIDDO, SABA, SYCHEM, IZRAELA SZTUKA, SALOMONA ŚWIĄTYNIA, SALOMOŃSKA DYNASTIA