(hist.) proces tworzenia lub reorganizacji miast w średniowieczu; l. na prawie niemieckim opierała się na wzorcach Magdeburga i Lubeki, jej podstawą było przyznanie mieszczanom przywileju lokacyjnego; pozwalał on na stopniowe uniezależnienie się miast od panów feudalnych i prowadził do rozwoju gospodarczego; umowę z feudałem w imieniu osadników zawierał zasadźca, który otrzymywał dożywotni tytuł wójta; ustalano granice miast i wytyczano ulice. Na ziemiach polskich pierwsze miasta lokowano na Śląsku w XIII w.
ŚREDZKIE PRAWO, ŚWIDWIN, TARG, ŚREM
- lokacja, obyczaj lokacji na prawie...
- POBIEDZISKA, miasto na , nad jez.(...)
- prawo magdeburskie, średniow. prawo miejskie...