o działalności naukowej w Polsce można mówić od XIII w.; prowadzili ją gł. duchowni, lekarze i prawnicy, którzy pobierali naukę w szkołach katedralnych w Polsce oraz na zagr. uniw., m.in. Iwo Odrowąż i Wincenty Kadłubek (uniw. w Paryżu i Bolonii); sławę zdobyli lekarz Mikołaj Polak, astronom Franko Polak, fizyk i optyk Witelon ze Śląska. Od końca XIV w. działalność nauk. koncentrowała się w Akad. Krakowskiej, kształcącej na wydziałach sztuk wyzwolonych, medycyny, prawa i teologii. Wysoki poziom osiągnęła krakowska szkoła prawnicza, m.in. Stanisław ze Skarbimierza, Paweł Włodkowic, który rozwinął doktrynę prawa narodów oraz prawa do samoobrony i wolności - prace te były wykorzystywane w sporach międzynar., zwł. z Krzyżakami. Silną pozycję miała krakowska astronomia (Marcin Król z Żurawicy, Jan z Głogowa, nauczyciel Kopernika - Wojciech z Brudzewa), a do wyróżniających się postaci świata pol. nauki należeli geografowie – Jan ze Stobnicy, Sędziwoj z Czechla, historycy – Janko z Czarnkowa, Jan Długosz, teologowie – Jan z Kluczborka, Mateusz z Krakowa (zwolennicy reformy Kościoła w duchu koncyliaryzmu), Andrzej Łaskarz i Jan Szczekna (prowadzący dysputy z husytyzmem), gramatycy i retorycy – Mikołaj Lasocki, Grzegorz z Sanoka, Jakub Parkoszowic, lekarze – Herman z Przeworska, Jan z Dobrej.
- SPOŁECZNA NAUKA KOŚCIOŁA, ogół poglądów na...
- POLSKA. OŚWIATA, Początki działalności...
- PAPIERNICTWO, dział nauki i techniki...