Miguel de (1864-1936)
pisarz i filozof hiszp. (Bask), jeden z czołowych przedstawicieli tzw. pokolenia 98; 1924-30 na emigracji we Francji, 1930 po upadku monarchii i ogłoszeniu republiki mianowany dożywotnio rektorem Uniw. w Salamance; 1936 początkowo poparł rebeliantów Franco, ale szybko popadł z nimi w konflikt, został pozbawiony stanowiska i zmarł w areszcie domowym. Twórczość U. skupiona jest wokół dwóch problemów: na ile literatura (czy pisarstwo w ogóle) może człowiekowi zapewnić jakiś rodzaj indywidualnej nieśmiertelności (Tragiczne poczucie życia, Agonia chrystianizmu) oraz na próbie uchwycenia istoty hiszpańskości i duchowego odrodzenia Hiszpanii (Życie Don Kichota i Sanczo, Kryzys kastycyzmu; w powieści Pokój w wojnie sięgnął po hist. wydarzenia wojen karlistowskich przeciwstawiając przygodność historii polit. - codzienności trwania narodu; w powieściach Mgła, Ciotka Tula, Miłość i pedagogika, Abel Sanchez, Święty Manuel dobry męczennik analizował różne drogi walki człowieka o zapewnienie sobie nieśmiertelności. W poezji (poemat Chrystus Velazqueza) podejmował gł. wątki religijne; dramaturgia jest nieco schematyczna, a bohaterowie jego dramatów (Inny, Sfinks, Fedra, Cienie snu, Medea) są tylko pretekstami dla ukazania postaw filoz. Obok Ortegi y Gasseta uważany za najwybitniejszą postać kultury hiszp. XX w. Fakt, że często nawiązywał do Kierkegaarda, sprawił, że wielu krytyków uważa go za przedstawiciela nurtu egzystencjalistycznego w myśli europejskiej.
POKOLENIE 1898, HISZPAŃSKA LITERATURA
- Unamuno y Jugo Miguel de, (1864-1936)
- Unamuno y Jugo Miguel de, (1864-1936)
- WOJCIECHOWSKA, Kalina (1917-80)