Pablo, właśc. Pablo Ruiz Blasco (1881-1973)
malarz hiszp., także grafik i rzeźbiarz; jeden z najwybitniejszych artystów XX w.; jego talent ujawnił się b. wcześnie; uczył się pod kierunkiem swego ojca, nauczyciela rysunku, José Ruiza Blasco, a następnie w Szkole Sztuk Pięknych w Barcelonie i na Akademii San Fernando w Madrycie; 1900-02 trzykrotnie przebywał w Paryżu, sztuka tamtejszych artystów, zwł. H. Toulouse-Lautreca oraz postimpresjonistów, ukształtowała jego twórczość w tym czasie (Longchamp i inne kompozycje rodzajowe o bogatym kolorycie i ekspresyjnej formie); indywidualną drogę artystyczną P. rozpoczął tzw. okres błękitny 1901-04: niebieska tonacja obrazów, wydłużone i lekko zdeformowane postacie (np. Stary gitarzysta, Prasowaczka); od 1904 zamieszkał w Paryżu i wkroczył w tzw. okres różowy: sceny figuralne, gł. z życia cyrkowców, w pastelowych kolorach z przewagą różowego (np. Dziewczyna na kuli, Rodzina arlekina); po 1907 pod wpływem sztuki P. Cézanne'a, rzeźb staroiberyjskich i afrykańskich zaczął malować obrazy o uproszczonej, silnie zgeometryzowanej formie, które dały początek kubizmowi (Panny z Avignon); jesienią 1909 jego przyjacielem staje się G. Braque, czego efektem była 1909-11 faza analityczna kubizmu (Portret Kahnweilera), a następnie faza hermetyczna (dojście do całkowitej abstrakcji) i syntetyczna (powrót do przedmiotów o uproszczonych formach: Nuty i gitara, prace w technice collage'u, np. Butelka aperitifu). Następne lata twórczości P. charakteryzują się ciągłymi poszukiwaniami, w jego obrazach pojawiały się elementy o włoskich cechach klasycznych (Źródło), surrealistyczne (w pocz. lat 30. obrazy o ostrych deformacjach i ekspresyjnych przekształceniach, np. Kąpiące się kobiety, Taniec); 1934 podczas podróży do Hiszpanii powstały liczne kompozycje przedstawiające corridę; 1937 namalował słynną Guernicę - wielki obraz związany z tragicznymi wydarzeniami wojny domowej w Hiszpanii, wystawiony w Pawilonie Hiszpanii na Wystawie Światowej w Paryżu. W następnych latach powstają inne dzieła świadczące o zaangażowaniu w ruchu obrońców pokoju: Masakra w Korei (1951), dwie kompozycje ścienne Wojna i pokój w Vallauris (1952); 1948 wziął udział w kongresie wrocławskim, słynny jest też jego plakat z gołębiem. Po 1945 P. zamieszkał na płd. Francji (Vallauris, Cannes, od 1959 zamek Vauvenargues), malował portrety, martwe natury, pejzaże, sceny mitologiczne i fantastyczne, także parafrazy dzieł dawnych mistrzów (15 wariacji nt. Kobiet z Algieru E. Delacroix, 45 płócien nt. Las Meninas D. Velázqueza); dzieła te charakteryzuje niezwykle szeroka skala poszukiwań formalnych i bogactwo stosowanych technik. Oprócz malarstwa P. zajmował się rysunkiem (1966-68 cykl 347 rysunków o tematyce erotycznej), grafiką (akwaforty, litografie, akwatinty), ilustracją książkową (do dzieł Owidiusza, H. Balzaka, Historii naturalnej de Buffona), ceramiką (m.in. cykl talerzy ofiarowanych Muzeum Nar. w Warszawie), rzeźbą (uprawiał ją od 1905, m.in. Głowa arlekina, Głowa byka, najwybitniejsze prace powstały po 1944, m.in. Koza, Matka i dziecko).
DIAGILEW Siergiej P., ARMORY SHOW, AWINION, SATIE, GRIS, SAVINIO, ZBROJOWSKI, DOMINGUEZ Oskar, GOMBRICH, SKULPTOMALARSTWO
- Picasso Pablo, (1881-1973)
- Picasso Pablo, właśc. P. Ruiz Blasco P., (1881-1973)
- BATEAU-LAVOIR, Le, dom w dzielnicy w...