Kazimierz (1922-81)
kompozytor, pianista; uczeń m.in. N. Boulanger; współzał. i czł. "Grupy 49"; 1956 współorganizator festiwalu Warszawska Jesień (wspólnie z T. Bairdem); początkowo zainteresowany folklorem i technikami wyrastającymi z dodekafonii, co czyniło jego twórczość bliską dokonaniom B. Bartóka i I. Strawińskiego (przy czym S. unikał tu bezpośredniego cytatu, budując własne melodie wg rekonstruowanych reguł stylistyki ludowej); po II woj. świat. eksperymentował w obszarze serializmu i punktualizmu, a następnie tworzył własny, oryginalny styl, oparty na dominacji elementu brzmieniowego; odpowiadała mu specyficzna, uproszczona notacja (bez znaków określających taktowanie); próbował możliwości barwowych poszczególnych instrumentów (fletu prostego, fortepianu, syntezatorów), a także efektów przestrzennego rozmieszczania poszczególnych wykonawców; większość kompozycji zawiera rozwinięty element aleatoryczny (forma otwarta, dopuszczająca inwencję wykonawcy); w spuściźnie S. dominują utwory dynamiczne, żywiołowe, zaskakujące współbrzmieniami i barwą instrumentów; dwie symfonie, Sinfonietta (na dwie orkiestry smyczkowe), koncert na fortepian, a także na puzon; Fantasmagoria (na fortepian i perkusję), Pianophonie (z wykorzystaniem brzmień elektronicznych); suity fortepianowe, kompozycje wokalno-instrumentalne (cykle pieśni Serce nocy, Oczy powietrza, Niobe, Poezje - do wierszy współcz. poetów pol.); utwory kameralne na różne obsady.
- Serocki Kazimierz, (1922-81)
- OKARYNA, gąska
- aleatoryzm w muzyce, metoda komponowania,...