technika kompozytorska, a zarazem typ faktury utworu muzycznego; p. opiera się na pojedynczych dźwiękach lub współbrzmieniach interwałowych traktowanych nie jako elementy harmoniczne, ale jako struktury autonomiczne, spełniające funkcję zbliżoną do funkcji motywu; p. rozwinął się najbardziej u A. Weberna i jego naśladowców, wiążąc się z dodekafonią i serializmem (P. Boulez, K. Stockhausen); inni kompozytorzy łączą go z technikami aleatorycznymi (J. Cage) lub modalizmami (O. Messiaen); w Polsce p. wywarł wpływ na twórczość K. Serockiego, H.M. Góreckiego, K. Pendereckiego.
WIELKIEJ BRYTANII MUZYKA, SERIALIZM, HOMOFONIA, WIEDEŃSKA SZKOŁA DODEKAFONICZNA, POSTMODERNIZM, SEROCKI, WEBERN, POLIFONIA, GÓRECKI, SCHÖNBERG
- punktualizm, (z łac. punctum =...
- notacja muzyczna, system znaków graficznych...
- serializm, technika serialna, techniki kompozytorskie...