(kult. 1)
grupa kompozytorów flamandzkich i wł. działających w XVI w. w Wenecji; zał. A. Willaert, nadto A. Gabrieli, C. de Rore oraz G. Guami, G. Gabrieli, G. Croce, J. Buus, A. Padovano, V. Bell'Haver, C. Merulo; w kręgu tego ugrupowania rozwinęła się technika polichóralna o dużym zróżnicowaniu kolorystycznym (m.in. wykorzystanie efektu echa) i sile brzmienia, na gruncie której ukształtował się styl concertato, wzbogacony przez różnorodne techniki instrumentacji ("styl wenecki"); dzięki sz.w. pojawiły się w dojrzałej postaci takie formy muz. jak toccata, ricercar, canzona, sonata oraz wielogłosowy madrygał ze śmiałymi rozwiązaniami chromatycznymi, prowadzącymi do ostatecznego przełamania systemu modalnego; do tego stylu nawiązywała twórczość M. Zieleńskiego.
- WENECKA SZKOŁA, (kult. 2)
- WENECKA SZKOŁA, (kult. 3)
- RZYMSKA SZKOŁA, (kult.)