(1870-1959)
publicysta, krytyk lit., pisarz, tłumacz. Publicystyką zajmował się od 1892 r., znaczące miejsce w lit. zajął jego cykl artykułów na łamach "Życia" pt. Młoda Polska (1898), szybko uznany za manifest programowy, od którego przyjęła się nazwa całego okresu. G. w swoich artykułach podkreślał potrzebę niezależności sztuki, domagał się uznania jej za wartość jedyną, a w młodym pokoleniu upatrywał nadzieję narod. odrodzenia w duchu ideałów romant. Jego fascynacja romantyzmem znalazła wyraz również w późniejszej twórczości, np. Monsalwat. Rzecz o Adamie Mickiewiczu (1908) czy zbiorach szkiców lit. i filoz. Ku czemu Polska szła (1918), O wieszczeniu w sztuce (1920), Niepokój naszego czasu (1938), Rzecz o nadziei (1962). Jest autorem wierszy, dramatów Chłop (1922) i Śluby (1927), tłumaczył m.in. J. W. Goethego Prometeusza, W. Szekspira Sonety, Dantego Nowe życie.
- Górski Artur, (1870-1959)