nurt lit. zrodzony we Francji XVII w. jako kontynuacja renesansowych zainteresowań kulturą antyku; opierał się na poglądach filoz. głoszących niezmienność ładu przyrody, z czego wywiedziono stałość kanonów estetycznych; podstawy poetyki k. w l. dał N. Boileau w L'art poetique, zalecający m.in. wyrazistość gatunkową i stylistyczną, jasność, harmonię, stosowanie form lit. wywodzących się z antyku (tragedia i komedia w dramacie, oda, bajka i list poetycki w poezji, poemat w epice); apogeum k. w l. przypada na Francję Ludwika XVI (twórczość dramatyczna P. Corneille'a i J. Racine'a, komedie Moliera, bajki J. de La Fontaine'a, proza B. Pascala); mniej więcej w tym samym czasie rozwija się klasycyzm w lit. ang. (J. Dryden, A. Pope, S. Johnson), nieco później - w lit. niem. (J.J. Winckelmann, G.E. Lessing, w pewnym zakresie także F. Schiller i J.W. Goethe), ros. (M. Łomonosow, G. Dzierżawin) i pol. (klasycyzm stanisławowski, klasycyzm postanisławowski); do tradycji klasycystycznych nawiązywał XX-wieczny neoklasycyzm (T.S. Eliot, P. Valery, w Polsce - Cz. Miłosz, Z. Herbert).
- klasycyzm w literaturze, 1 . Znaczenie szersze:...
- KLASYCYZM, (lit.)
- symbolizm w literaturze, kierunek artyst. XIX/XX...