(muz.)
kierunek w muzyce XIX i XX w. nawiązujący do baroku i klasycyzmu; jego ideologiem w latach 20. XX w. we Francji był E. Satie; najwybitniejsi XIX-wieczni przedstawiciele n. to J. Brahms (nawiązujący do L. van Beethovena) i M. Reger poszukujący wzorów w niemieckim późnym baroku (J.S. Bach); kompozytorzy XX-wieczni postulowali powrót do obiektywizmu, umiaru, harmonii klasycystycznej (S. Prokofiew) lub do dokonań barokowej polifonii (I. Strawiński, P. Hindemith, F. Poulenc, E. Křenek) wzbogaconej o osiągnięcia muzyki współcz.; w Niemczech łączył się z programem Nowej Rzeczowości; n. wywarł znaczny wpływ na muzyków pol. (G. Bacewicz, B. Szabelski, późne kompozycje K. Pendereckiego).
GOŁOSOWOWIE, DEBUSSY Claude Achille, CASELLA Alfredo, BACEWICZ Grażyna, SAARINEN, ZEROW, FERNÁNDEZ DE MORATÍN Leandro, STURSA, ANGIELSKA MUZYKA, CHÁVEZ Carlos
- neoklasycyzm, styl XIX-XX-wieczny nawiązujący...
- NEOKLASYCYZM, klasycyzm współczesny...
- neoklasycyzm wpoezji, nurt we współcz. poezji...