(1904-93)
prozaik, poeta, dyplomata, żołnierz, laureat wielu nagród lit., członek Akademii Goncourtów w Paryżu. Przed II wojną światową w służbie dyplomatycznej, m.in. we Francji, gdzie od 1940 r. współpracował z ruchem oporu, a w l. 1946-50 był radcą ambasady. Debiutował późno poematem Słowa o nienawiści (1956), pozostały dorobek poet. to zbiorki Diabłu ogarek (1959), Czas prywatny (1962), Piratowie (1975). Jako powieściopisarz zajmował się głównie analizą przemian obycz. i myślowych społeczeństw europ. od końca XIX w. do czasów współcz., czemu dał wyraz w powieściach Korupcja (1961), Eroica (1963), W drodze do Koryntu (1964), Król Obojga Sycylii (1970), Strefy (1971), Stan nieważkości (1973), Trzecie królestwo (1975), Lekcja martwego języka (1977), Witraż (1980). Charakter wspomnieniowy ma proza Mieszaniny obyczajowe (1988), Nawrócenie (1989). Niektóre utwory, np. Eroica i Lekcja martwego języka, stały się znakomitym materiałem dla wersji kinowej. Interesującą pozycją w twórczości K. jest cykl szkiców dotyczący zarówno pol., jak i zagranicznych autorów Moja historia literatury (1980).
- Kuśniewicz Andrzej, (1904-93)
- KUŚNIEWICZ, Andrzej (1904-93)