(koniec XIV lub pocz. XV w.)
najstarszy pol. przekład Księgi Psalmów (296 kart pergaminowych). Wywieziony z Polski w XVI w., w 1637 r. trafił do biblioteki w opactwie St. Florian (stąd nazwa) k. Linzu w Górnej Austrii. W 1931 r. wykupił go rząd pol. Jedną z kart odnaleziono we Wrocławiu. Obecnie P. f. znajduje się w Bibliotece Narod. w Warszawie. Spisany przez trzech niezależnych od siebie kopistów w jęz. łac., pol. i niem. Wersje językowe psalmów umieszczono w szyku naprzemiennym: po wersecie łac. następuje pol., a po nim niem. Między wersetami graficzne przerywniki. Podstawą wersji łac. była Wulgata, niem. - nieznany przekład prawdopodobnie z terenu Śląska, pol. - starsza redakcja tłumaczenia (być może zaginiony Psałterz św. Kingi z XIII w.) oraz jakiś przekład czes. (liczne bohemizmy). Pisarze starali się możliwie dokładnie oddać tekst bibl., utrzymali oryginalny podział na wersety (2-członowe, rzadko 3-członowe), pokrywające się ze zdaniami i oparte na zasadzie paralelizmu. Wersja pol. charakteryzuje się bogatym słownictwem poet. (zwł. metaforami i porównaniami). P. f. powstał prawdopodobnie na zamówienie biskupa krakowskiego P. Wysza jako dar dla królowej Jadwigi, o czym świadczy kilkakrotna obecność w tekście herbu Andegawenów (lilie). Był b. starannie pisany i bogato zdobiony (kolorowe, obficie złocone iluminacje). Oprawa z tłoczonej skóry została wykonana w XVI w. w Tyrolu lub Austrii. Część I psałterza spisano w Kłodzku (śmierć Jadwigi w 1399 r. przerwała pracę kopistów), część II - może w Krakowie, dokąd przeniósł się zakon kanoników regularnych z Kłodzka. P. f. to najważniejszy zachowany w całości zabytek jęz. pol. Został odkryty w 1827 r., a wydany w 1834.
- floriański, Psałterz floriański,...
- psałterz, tekst psałterza, badania...
- psałterz, (gr. psalterion = rodzaj...