gatunek dramatu łączący elementy tragedii i komedii, znana już w staroż. Grecji (tragedie Eurypidesa z pomyślnym zakończeniem: Alcesta, Ifigenia w Taurydzie, uwagi Arystotelesa w Poetyce), nazwa wywodzi się od Plauta (prolog do Amfitriona); w czasach nowożytnych poetykę t. ukształtowali wł. pisarze renesansowi: G.C. Geraldi (łączący tradycję antyczną z elementami teatru ludowego) i G.B. Guarini (dramat pasterski z połączenia elementów tragedii i sielanki); rozwój t. zapewnili: Lope de Vega, R. Garnier, A. Hardy, Molier, J. Fletcher; do t. zalicza się niektóre dzieła Szekspira (Zimowa opowieść, Troilus i Kressyda); t. odrzucona przez dbający o czystość gatunkową klasycyzm, w romantyzmie otrzymała szczególną wyrazistość (łączenie tragicznego patosu z komizmem, wysokiej retoryki z językiem potocznym itp.); od tego czasu wzorzec t. pojawia się w różnych formach u wielu pisarzy (H. Ibsen, G.B. Shaw, Th. Wilder); najwyraźniej w utworach teatru absurdu.
- tragikomedia, odmiana dramatu łącząca...
- Corneille Pierre, (1606-84)
- Corneille Pierre, (1606-84)