nurt dramaturgii lat 50. XX w. (termin utworzony przez ang. krytyka M. Esslina), odbijający kryzys świadomości człowieka współcz., zdefiniowany przez A. Camusa w Micie Syzyfa (1942); wyraźny wpływ na ukształtowanie t.a. miała też proza F. Kafki i J. Joyce'a oraz tradycja surrealizmu; t.a. w odpowiedzi na kostniejące konwencje teatralne odwoływał się do prowokacji, groteski, a nawet farsy; za jego zapowiedź uważa się Ubu króla A. Jarry'ego (1895), a za pierwszą (i najbardziej charakterystyczną) manifestację - Czekając na Godota (1952) S. Becketta; do dramaturgów t.a. zalicza się również: A. Adamova, E. Ionesco, J. Geneta, F. Arrabala, B. Viana, H. Pintera, E. Albeego, A. Kopita, w Polsce - wczesne utwory S. Mrożka.
TRAGIKOMEDIA, BECKETT Samuel, HAAVIKKO, FRANCUSKI TEATR, IONESCO, WWIEDIENSKI, SERREAU, PINTER, FRANCUSKA LITERATURA
- teatr absurdu, nurt wdramaturgii l.(...)
- ABSURDU TEATR, nurt dramaturgii lat...
- absurd, (łac. absurdus = niedorzeczny)...