wiersz E. Brylla, w którym nawiązania do antycznego mitu o Dedalu i Ikarze oraz do obrazu P. Breughla Upadek Ikara są prezentacją dwóch postaw wobec świata. Podmiot lir. jest człowiekiem współcz. polemizującym z przeszłością pełną uniesień, jego zdaniem rzeczywistość wymaga praktycyzmu, dlatego potwierdzenia słuszności takiego myślenia szuka w wyjaśnianiu sensu obrazu: "Breughel, co osiwiał / pojmując ludzi, oczy im odwracał / od podniebnych dramatów", dodaje dalej, że świat jest po stronie tych, którzy kierują się rozsądkiem: "Breughel ... wiedział, że nie gapić / trzeba się nam w Ikary, nie upadkiem smucić / - choćby najwyższy... / A swoje ucapić". Polemika poety z tradycją narod. wiedzie do stwierdzeń, że mądra dojrzałość, przewidywanie niebezpieczeństw nie znajdują wśród współcz. zrozumienia, z żalem dodaje: "Jeśli poznawszy miękkość wosku umiemy dopadać wybranych brzegów - mijają nas w pieśni". Zastosowane przez poetę wyrażenia potoczne, m.in. "nie gapić się, swoje ucapić", tworzą klimat praktyczności, która przeciwstawiona została romant. uniesieniom.
- nawiązania do antyku, lit. starożytna określiła...