(1894-1969)
poeta, prozaik, eseista, współtwórca grupy poet. Skamander. Współpracownik m.in. "Wiadomości Literackich" i redaktor "Kultury" (1931-32), członek PAL (od 1938) oraz komitetu redakcyjnego "Tygodnika Polskiego" w Nowym Jorku (1943). Po II wojnie światowej na emigracji. Debiutował tomem poezji pełnej optymizmu, głoszącej radość życia Wiosna i wino (1919). Kolejne pozycje to m.in. Wróble na dachu (1921), Wielka Niedźwiedzica (1923), Pamiętnik miłości (1925) oraz katastroficzne wiersze w zbiorach Pieśni fanatyczne (1929) i Gorzki urodzaj (1933). Jego nagrodzony złotym medalem na IX Olimpiadzie utwór Laur olimpijski (1927) jest poet. wyrazem emocji sportowych i apoteozą sprawności człowieka. Zbiór poematów o Piłsudskim Wolność tragiczna (1936) i wieszczący dziejową burzę tom Kurhany (1938) są przykładem liryki patriotyczno-obywatelskiej. Poezja wojenna ukazała się m.in. w t. Ziemia-wilczyca (1941), Róża wiatrów (1941), o tragizmie wygnańca mówią wiersze ze zbioru Krzyże i miecze (1946). Odnalezienie sensu życia, odkrycie świata przyrody i sztuki, odnowa stylu wypowiedzi, w tym zbliżenie do mowy potocznej i rozluźnienie reguł wersyfikacyjnych cechują poezję W. m.in. w t. Korzec maku (1951), Tkanka ziemi (1960), Kufer na plecach (1964), Sen mara (1969). W. jest autorem także Życia Chopina (1949); opowiadań wojennych Granice świata (1933) i Pobojowisko (1944); recenzji i felietonów teatr. W garderobie duchów (1938); szkiców wspomnieniowych Cygańskim wozem (1966) i Moja prywatna Ameryka (1966). W swojej twórczości odkrywał sens powołania poet., prezentował afirmację życia, poczucie więzi z ojczyzną, ale także tragizm wygnańczego losu.
- Wierzyński Kazimierz, nazw. pierwotne K. Wirstlein, (1894-1969)