dziedzina nauk przyrodniczych, uprawiana już w starożytności (Egipt, Chiny) a w średniowiecznej Europie od VIII w. w nadziei otrzymania kamienia filoz., umożliwiającego - jak wierzono - przetwarzanie wszelkiej materii w metale szlachetne (przede wszystkim w złoto); także poszukiwania leku przeciw wszelkim schorzeniom (panaceum) oraz zapewniającego długowieczność eliksiru życia; u podstaw a. legło przekonanie o wszechobecnym w przyrodzie dążeniu do doskonałości, czego wynikiem musi być stopniowa transformacja materii w formy doskonalsze; alchemicy przy okazji swych nieudanych poszukiwań wynaleźli m.in. metody wyodrębniania i oczyszczania substancji (destylacja, ekstrakcja, rozpuszczanie, strącanie, sączenie, krystalizacja), odkryli liczne związki chem. (kwas azotowy, siarkowy, solny, związki rtęci, woda królewska) oraz wyodrębnili niektóre pierwiastki (np. arsen, antymon, bizmut, fosfor); do najbardziej znanych należeli: Dżabir Ibn Hajjan (Geber), Albert Wielki, Roger Bacon, Awicenna, Paracelsus, w Polsce - Michał Sędziwój; fundamentalnym dziełem europejskiej a. jest Alchymia A. Libaviusa (1597).
ALCHEMIA
Nauki ścisłe
PARACELSUS, TRANSMUTACJA, ALEMBIK, NEWTON, FAUST Johannes, ALBERT WIELKI, ELIKSIR ŻYCIA, ARNOLD DE VILLANOVA, KAMIEŃ FILOZOFICZNY, JATROCHEMIA