(ok. 204-ok. 269)
filozof gr., twórca idealistycznego systemu filoz. opartego na nauce Platona, tzw. neoplatonizmu. Twierdził, że ponad wszystkim, co jest, istnieje sama jedność, tożsama zDobrem, tzn. boska Jednia, która wyłania zsiebie wg porządku stopni doskonałości trzy formy bytu-hipostazy: ducha, duszę imaterię. P. zakładał, że powodem upadku iniedoskonałości człowieka jest jego cielesność, przeciwstawiał jej duchowość, która wekstazie może poznać ipołączyć się zJednią. Szczególną rolę przypisywał twórczości, bo dzięki niej właśnie człowiek zbliża się do bóstwa. Zostawił 54 rozprawy, które jego uczeń Porfiriusz ułożył w6 ksiąg po 9 wkażdej, zwane dziewiątkami, czyli Enneadami. Pisma P. obejmują rozprawy etyczne, kosmologiczne, dotyczą też najwyższych kategorii bytu.
- PLOTYN, (204-269)
- irracjonalizm, (łac. irrationalis...
- Bóg, (hebr. El , Elohim...