(gr. sn = razem + aisthe-sis = postrzeganie, czucie)
przekładalność jednych doznań, wrażeń zmysłowych na inne; zjawisko kojarzenia iwzajemnego przenikania się różnych bodźców: wrażeń słuchowych, zapachowych, dotykowych iwzrokowych, wykorzystane przez poetę podczas komponowania obrazu poetyckiego. Istotny wyróżnik metaforyki wiersza typowego dla symbolistów franc., np. wsonecie Ch. Baudelaire’a Oddźwięki, wktórym jedność istnienia natury wyrażona została także wodpowiedniości dźwięków, woni ikolorów, stanowiąc poetycką ilustrację teorii synestezji, oraz wsonecie J.A. Rimbauda Samogłoski, wktórym poetyckie luźne skojarzenia synestezyjne harmonijnie ze sobą współistnieją, podkreślają je kształty graficzne liter "A czerń, E biel, Iczerwień, Uzieleń, Obłękity", wyrażające brzmienia głoskowe ibarwy, które ewokują kolor przedmiotów, zjawisk, światła. Obecna również wmetaforyce jęz. potocznego, np. linia melodyczna, przestrzenie dźwięku, złota jesień. Wliryce pol. s. posługiwał się chętnie L. Staff.
- SYNESTEZJA, (psychol.)
- SYNESTEZJA, (lit.)
- Melodia mgieł nocnych, (Nad Czarnym Stawem Gąsienicowym)...