(Picea)
rodzaj wiecznie zielonych drzew iglastych z rodziny sosnowatych, ok. 50 gat.; występuje gł. w umiarkowanej i chłodnej strefie półkuli płn.; korona stożkowata, gęsta; igły spiralnie ustawione na pędach; kwiaty wiatropylne, rozdzielnopłciowe; szyszki zwisające, opadają po wysianiu nasion; łuski nasienne zdrewniałe; płytki system korzeniowy, stąd ś. jest łatwo wywracany przez silne wiatry; wymaga świeżych gleb i dużej wilgotności powietrza; ś. pospolity (P. abies) - występuje w górach średnich i wysokich, do 2000 m; lubi półcień; pień wys. do 60 m i średnicy do 2 m; kora czerwonobrunatna; igły ciemnozielone, o przekroju rombowym; szyszki dł. do 18 cm; drewno lekkie i miękkie, białe lub żółtawe, wykorzystywane w budownictwie i stolarstwie, na podkłady kolejowe, do wyrobu papieru i instrumentów muzycznych; żywica wykorzystywana w przem. chem.; drzewo ozdobne (także w odmianach karłowych) chętnie sadzone w ogrodach przydomowych; w Polsce jest to jedyny gat. ś. występujący w stanie dzikim; długowieczny, może żyć ponad 300 lat; ś. syberyjski (P. obovata) - szeroko rozpowszechniony w tajdze, blisko spokrewniony ze ś. pospolitym, lecz nieco mniejszy; ś. kaukaski zw. wschodnim (P. orientalis) - potężny, bardziej odporny na suszę od ś. pospolitego; w Polsce niekiedy sadzony w parkach; do często spotykanych gat. ś. należą ponadto: ś. kłujący, ś. sitkajski (należy do najwolniej rosnących drzew na świecie), ś. serbski, ś. biały.
BIAŁOWIESKA PUSZCZA, ORLICKIE GÓRY, ŻYWOPŁOT, OCHOJNIK ŚWIERKOWIEC, GARBNIKODAJNE ROŚLINY, LIGNINA, ZACHODNIOSYBERYJSKA NIZINA, POLSKA. WARUNKI NATURALNE. SZATA ROŚLINNA