(1194-1250)
król Sycylii od 1197, król Niemiec od 1211, cesarz od 1220, z dynastii Hohenstaufów, syn Henryka VI. Po koronacji cesarskiej koronę król. przekazał synowi Konradowi IV, zachowując dla siebie rządy na Sycylii, którą zorganizował w nowatorski sposób w oparciu o wzorce bizantyńskie i arabskie. Powstało tam silnie scentralizowane państwo utrzymywane ze stałych podatków, ceł i monopoli, posiadające stałą armię. W 1228 F. II, choć raczej obojętny religijnie, udał się na IV krucjatę; w drodze rokowań z sułtanem Egiptu odzyskał Jerozolimę i koronował się na jej króla. Rozszerzał swoje panowanie w Italii, najpierw atakując miasta lombardzkie, a następnie popadając w konflikt z papieżem zajął Państwo Kościelne. W Niemczech jego pozycja słabła, ostatecznie w 1245 na soborze w Lyonie ogłoszono jego detronizację, co podzieliło Włochy i Niemcy na obóz popierający F. II i na obóz jego przeciwników popierających papiestwo.