(muz. 2)
profesjonalna m. A. Płd. rozwinęła się najwcześniej w Brazylii i Argentynie, potem w Wenezueli, Urugwaju i Chile; za jej prekursora uważa się Brazylijczyka F.M. de Silva, twórcę konserwatorium w Rio de Janeiro; od początku twórcy brazylijscy (A.C. Gomes, A. Nepomuceno, F. Braga) sięgali do rodzimej tradycji łącząc ją udanie z wielką muzyką europejską (H. Villa Lobos); okazało się przy tym, że poszukiwania awangardowe Europejczyków dokonale korespondują z typowymi cechami muzyki płd.-amerykańskiej (G. Mendes, D. Cozzeli, R. Duprat, eksprymentujący na obszarze dodekafonii; zainteresowaniem cieszy się też muzyka elektroniczna i komputerowa). Na przełomie XIX i XX w. zaczęła rozwijać się muz. argentyńska, gł. za sprawą A. Williamsa, J.C. Paza, A. Pinto; jako autor baletów, symfonii i pieśni zdobył uznanie A. Ginastera; we Francji działa E. Canton; w Córdobie powstało Centrum Muzyki Eksperymentalnej, aktywne szczególnie w obrębie muzyki elektronicznej. Silne ośr. muz. posiada także Wenezuela (największą sławę zyskał tu Y. Ioannidis) oraz Chile ze znanym ugrupowaniem "Agrupación Tonos de Santiago" (C. Falabella, E. Maturana, A. Quinteros).
- AMERYKI POŁUDNIOWEJ MUZYKA, (muz. 1)
- STANÓW ZJEDNOCZONYCH AMERYKI MUZYKA LUDOWA, odbija wielką złożoność...
- PREKOLUMBIJSKA SZTUKA, sztuka ludów zamieszkujących...