nauka o budowie, czynnościach i schorzeniach narządu rodnego kobiety oraz o jego leczeniu; obejmuje zagadnienia leczenia operacyjnego i zachowawczego chorób kobiecych; g. ściśle wiąże się z położnictwem i w Polsce jest z nim połączona we wspólną specjalność lekarską. Zagadnieniami chorób kobiecych zajmowano się już w starożytności (staroegipski papirus Ebersa, Hipokrates, Galen, Soranus z Efezu). W XIX w. g. wyodrębniła się z chirurgii w wyniku wprowadzenia szeregu nowych metod diagnostycznych (m.in. wziernikowanie pochwy) i terapeutycznych (np. operacyjne usuwanie torbieli), pojawiły się nowe techniki operacyjne i narzędzia, przełom zaś w skuteczności g. spowodowało wprowadzenie aseptyki, antyseptyki i znieczulenia ogólnego. Ze współczesnej g. wyodrębnia się węższe specjalizacje, jak endokrynologię ginekologiczną, g. onkologiczną czy g. dziecięcą. W zakres g. wchodzą też zagadnienia antykoncepcji i świadomego macierzyństwa. Za pioniera polskiej g. uważa się Rafała Czerwiakowskiego, duży wkład w jej rozwój mieli też L. Neugebauer, A.F. Czyżewicz, H. Beck.
GINEKOLOGIA
Anatomia człowieka
ROSNER, SEKSUOLOGIA, DOYEN Eugéne Louis, JORDAN, Rzempołuch Jacek, WISŁOCKA, OPERACJA, NEUGEBAUER, OBORNIK, KOBIECE CHOROBY