jedna z dziedzin nauk przyrodniczych, zajmuje się badaniem budowy i czynności organizmu ludzkiego w stanie zdrowia i choroby, rozpoznawaniem, leczeniem i zapobieganiem chorobom. Dyscypliny medyczne dzielą się na podstawowe (teoretyczne) - takie, jak anatomia, fizjologia, histologia, embriologia, biochemia, genetyka, patologia, cytologia, farmakologia, epidemiologia, higiena i in., oraz kliniczne (praktyczne) - takie, jak interna, pediatria, chirurgia, ginekologia i położnictwo, okulistyka, laryngologia, psychiatria, neurologia, dermatologia, stomatologia, radiologia, anestezjologia. Obecnie powstają coraz węższe specjalności kliniczne, np. w dziedzinie chorób wewnętrznych: nefrologia, kardiologia, gastrologia, pulmonologia, alergologia, w dziedzinie chirurgii: urologia, ortopedia, neurochirurgia, torakochirurgia, kardiochirurgia. Specjalizacja w m. wyraża się także poprzez wyodrębnianie się pewnych jej gałęzi, które uwzględniają specyfikę określonych środowisk społecznych, (np. m. szkolna, wojskowa czy przemysłowa), wyrazem powiązań m. z innymi gałęziami wiedzy są takie działy, jak m. sądowa, lotnicza, nuklearna. M. współczesna ma olbrzymie osiągnięcia we wszystkich swych podstawowych działaniach: zapobieganiu (profilaktyka), rozpoznawaniu (diagnostyka), rokowaniu (prognostyka), leczeniu (terapia) i rehabilitacji. Dysponuje bogatym arsenałem leków (m.in. sulfonamidy, antybiotyki, leki cytostatyczne), metod rozpoznawczych (rentgenowskie, histopatologiczne, analityczne i in.), zapobiegawczych (m.in. szczepionki i surowice odpornościowe) i leczniczych (m.in. ogromny rozwój chirurgii, z możliwością przeszczepiania tkanek i narządów); dzięki temu opanowano większość chorób zakaźnych (niektóre z nich w wielu krajach wygasły, np. ospa prawdziwa) i chorób wynikających z braków w odżywianiu (np. szkorbut, krzywica), wybitnie zwiększono skuteczność leczenia nawet chorób nowotworowych oraz umożliwiono pełną resocjalizację osób dotkniętych inwalidztwem. Widomym skutkiem rozwoju m. w ostatnich dziesiątkach lat jest wydłużenie życia w krajach rozwiniętych przeciętnie do 70 lat (czyli ok. dwa razy dłużej niż w XIX w.), jak też znaczne obniżenie wskaźnika umieralności niemowląt. Mimo tych ogromnych sukcesów obserwuje się - paradoksalnie - zmniejszanie społecznego zaufania do m., czego wyrazem jest popularność różnych niekonwencjonalnych metod leczniczych (np. bioenergoterapia). Obok braków samej wiedzy med., która wobec wielu chorób pozostaje zupełnie lub częściowo bezradna, przyczyną tego zjawiska jest nadmierne rozbudzenie oczekiwań społ., które - niezaspokojone - zmieniły się w rozczarowanie (w stosunku do całej nauki, nie tylko m.). Na mniejszą od oczekiwanej skuteczność m. wpływa też życie w warunkach wysokiej cywilizacji współcz. świata, czemu towarzyszy wiele negatywnych oddziaływań: stresy, nałogi, zatrucie środowiska, hałas, wibracja; są one przyczyną rozpowszechnienia tzw. chorób cywilizacyjnych: zalicza się do nich m.in. choroby nowotworowe, nadciśnienie tętnicze, miażdżycę, chorobę wieńcową, nerwice. Międzynarodową współpracą, zapoczątkowaną 1851 i rozwiniętą w okresie międzywojennym, zajmuje się od 1948 Światowa Organizacja Zdrowia (WHO).
- MEDYCYNA PSYCHOSOMATYCZNA, .
- MEDYCYNA NIEKONWENCJONALNA, zabiegi terapeutyczne...
- MEDYCYNA KOSMICZNA, dział służący zapewnieniu...