zjawisko zależności współczynnika załamania światła danej substancji od długości fali (częstotliwości) światła padającego. W ośrodkach przezroczystych z nielicznymi wyjątkami (fuksyna, pary jodu itp.) występuje d.ś. normalna dla światła widzialnego i anomalna dla podczerwieni i nadfioletu. D.ś. jest powodem rozszczepiania światła białego przez pryzmat (najsłabiej załamuje się światło czerwone, najsilniej fioletowe). Zjawisko d.ś. wykorzystane jest do badania widm optycznych, jest też źródłem wady układu optycznego zw. aberracją chromatyczną. Ośrodki, w których występuje d.ś., nazywają się ośrodkami dyspersyjnymi, a miarą ich zdolności dyspersyjnych jest szybkość zmian współczynnika załamania światła w funkcji zmian długości fali. Pierwsze badania nad d.ś. prowadził 1672 I. Newton. Obecnie d.ś. tłumaczy się w oparciu o klasyczną teorię elektronową jako wynik oddziaływań fali świetlnej na elektrony, przejawiających się w postaci ich drgań wymuszonych, będących żródłem wtórnej fali świetlnej nakładającej się na falę pierwotną, co daje w rezultacie falę wypadkową o zmienionych parametrach.
- dyspersja światła, zależność prędkości...
- dyspersja fal, zależność prędkości...
- DYSPERSJA FAL, zależność prędkości...