Pb, plumbum
pierwiastek chem. należący do grupy węglowców; liczba atom. 82, masa atom. 207,2, temp. topn. 327,5oC, temp. wrz. 1744oC, gęstość 11,34 g/cm3; posiada cztery izotopy trwałe; szary, miękki, kowalny i łatwo topliwy metal; na powietrzu ulega pasywacji; w przyrodzie występuje w minerałach (gł. galena, rzadziej anglezyt, cerusyt, piromorfit i in.) oraz w stanie rodzimym; stosowany do wyrobu rur, osłon, aparatury chem. i ekranów ochronnych przed promieniowaniem jonizującym, płyt akumulatorowych, śrutu oraz składnik wielu stopów (np. lutowniczych, łożyskowych); o. i jego związki są silnie trujące; kumulując się w organizmie powodują chroniczne zatrucie (ołowicę), wywołują anemię, zapalenie mózgu, neuropatię; znany już w czasach prehistorycznych; światowa produkcja czystego ołowiu 2000 wyniosła 3,2 mld ton; do najw. producentów należały Australia, Chiny, USA, Peru, Meksyk, Kanada, Szwecja; najw. zużycie miało miejsce w USA, Niemczech, Japonii i Chinach; ponad połowa światowego zużycia wykorzystywana była do produkcji akumulatorów.