(1922-83)
poeta, prozaik, dramatopisarz, tłumacz z węg. W czasie wojny zdał maturę i studiował polonistykę na tajnych kompletach Uniwersytetu Warszawskiego. Po powstaniu warszawskim wywieziony na przymusowe roboty do Niemiec. Debiutował w l. 1946-51 jako reporter "Kuriera Codziennego", "Wieczoru" i harcerskiego pisma "Świat Młodych". W 1952 r. został zwolniony z pracy za odrzucenie założeń socrealizmu. W l. 1952-55 zarobkował dorywczo pisaniem tekstów piosenek i utworów dla dzieci. Wraz z przyjaciółmi plastykami (L. Stefański, L. Hering i L. Murawska) w l. 1955-63 zał. Teatr na Tarczyńskiej, który nazwano później Teatrem Osobnym. W 1956 zadebiut. poetyckim tomikiem Obroty rzeczy, który obwieścił koniec poetyki socrealizmu i zapoczątkował nowy rozdział w dziejach wrażliwości poetyckiej w Polsce. W tymże roku został członkiem Związku Literatów Polskich. Kolejne tomiki wierszy B. to Rachunek zaściankowy (1959), Mylne wzruszenia (1961), Było i było (1965), Odczepić się (1978), Rozkurz (1980), Wiersze wybrane i dobrane (1980), Oho (1985). Wydarzeniem wyjątkowym stał się Pamiętnik z powstania warszawskiego (1970), który przyniósł autorowi Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki. W 1971 r. opublikował dramaty z l. 1953-63 pt. Teatr Osobny oraz tomiki prozy Szumy, zlepy, ciągi (1976), Zawał (1977). Twórczość B. określa się mianem "lingwistycznej", eksperymenty jęz. służą wyrażeniu kondycji człowieka współcz., jego zagubienia i wyobcowania, niemożliwości artykułowania swoich uczuć i myśli, ograniczeń i możliwości; kreacja jęz. B. jest analogią do form wypowiedzi dziecka. Pośmiertnie wydano m.in. Obmamywanie Europy. AAAmeryka. Ostatnie wiersze (1988).
- Białoszewski Miron, (1922-83)
- BIAŁOSZEWSKI Miron, (1922-83)
- MIRON, Pochodzenia starosłowiańskiego,...