(po 1050-1133)
– urodził się we Florencji. Nazywał się Bernard degli Uberti; w 1075 roku miał we śnie widzenie, które wyznaczyło jego przyszłą drogę życiową. Wstąpił do zakonu walombrozjanów (reguła benedyktyńska) i ok. 1093 został opatem w San Salvi, rządząc tam wprawdzie surowo, ale mądrze i sprawiedliwie. Papież Urban II uczynił go kardynałem wtedy, gdy konflikt między papiestwem i cesarstwem znalazł się w fazie przesilenia. Paschalis II wysłał go do Lombardii, wyposażywszy w uprawnienia legata, by wyzwolił spod zwierzchnictwa cesarza Henryka IV tamtejsze miasta. Z tego też okresu datuje się jego przyjaźń z margrabiną Matyldą, od której uzyskał liczne donacje na rzecz walombrozjanów. Starał się o uspokojenie nastrojów w Piacenzy, Pontremoli, w Parmie, gdzie – mimo wielu zniewag, jakich doświadczył – wybrano go biskupem (sakry udzielił mu papież Paschalis II). Nadal interesował się jednak swoim zakonem, dla którego założył nowe domy, spośród których najbliższe jego sercu było opactwo w Cavannie; uzupełnił także nową interpretacją regułę zakonną, czym zasłużył sobie na miano drugiego założyciela. W 1109 roku zrezygnował z funkcji generała zakonu; kilka lat później uczestniczył w rokowaniach Paschalisa II z Henrykiem IV, zakończonych kilkudniowym uwięzieniem papieża i osób z jego otoczenia (w tym również B.). W 1115 roku towarzyszył ostatnim chwilom margrabiny Matyldy; udzielał moralnego wsparcia swym diecezjanom w konflikcie z Cremoną; w czasie synodu w Piacenzy zetknął się najprawdopodobniej ze św. ➞ Bernardem z Clairvaux. W 1133 roku był w orszaku nowego papieża i cesarza Lotara zmierzającym do Rzymu, po czym wrócił do Parmy. Odszedł spokojnie z doczesnego życia 4 grudnia, otoczony przez braci z umiłowanego opactwa w Cavannie i ten też dzień jest wyznaczony na jego wspomnienie. Relikwie świętego znajdują się w Parmie i miasto to czci go jako swego patrona. Malowali go wielcy malarze renesansu, m.in. Correggio i Perugino.9 Św. Bernard z Parmy