Loricatus (995-1061)
– był Włochem; został wyświęcony na kapłana za cenę symonii, której dopuścił się pewien biskup: jako zapłatę przyjął od rodziców D. skórę owczą. Dowiedziawszy się o tym D. uciekł do pustelni w pobliżu miejscowości Gubio, a ok. 1042 przystał do św. ➞ Piotra Damiani. Nigdy nie spełniał powinności kapłańskich, uznawszy, iż kapłanem nie jest. Z nielicznych dokumentów wiemy, że praktykował surową ascezę: jadał tylko chleb z koprem, biczował się, sypiał klęcząc, zaś pod wierzchnim odzieniem nosił, nałożony na na gołe ciało, ciężki pancerz (stąd przydomek). Ok. 1050 św. Piotr Damiani wysłał go do społeczności w Suavicinum, gdzie D. zmarł 14 października. Wywarł znaczny wpływ na pojmowanie pokuty w społecznościach benedyktyńskich.