właśc. Franciszek Pontillo (1729-1812)
– urodził się 16 listopada w Taranto (Apulia, Włochy) w biednej rodzinie, której nie było stać na solidne wykształcenie dla syna. Zdobył więc jedynie podstawowe umiejętności i przyuczył do zawodu powroźnika; ponieważ od młodości wykazywał zainteresowanie życie konsekrowanym, wstąpił do zakonu Braci Mniejszych św. Piotra z Alcantary w Neapolu (1754). Chciał zostać księdzem, ale uniemożliwiły mu to braki w wykształceniu, których nie potrafił uzupełnić; do końca życia pozostał więc zwykłym bratem, pełniąc funkcję furtiana w klasztornym seminarium. Wykazywał wielką troskę o biednych i bezdomnych, tak że rychło otoczyła go sława świętego i opowiadano o nim legendy (np. że kiedy dzielił wśród biedaków chleb, za wstawiennictwem św. Józefa bochny rozmnożyły się). Zmarł w Neapolu 7 lutego, a w jego pogrzebie uczestniczyły tłumy; beatyfikował go w 1888 roku papież Leon XIII, a kanonizował 2 czerwca 1996 roku papież Jan Paweł II. Wspomnienie – w dies natalis.