(1797-1856)
– urodziła się w Gaillac w południowej Francji w zamożnej rodzinie; wcześnie straciła matkę i wychowywała się przez kilka lat w szkole klasztornej w Paryżu. Po powrocie do domu rodzinnego nie potrafiła znaleźć wspólnego języka ze zgorzkniałym ojcem ani z despotyczną administratorką majątku, niejaką Toinon. Ojciec, mimo że kochał córkę, nie potrafił się przeciwstawić samowoli administratorki, stąd też E. spotykało wiele upokorzeń, zwłaszcza wówczas, gdy – wiedziona wewnętrzna potrzebą i ideałami, jakie wpoiły jej siostry, u których się wychowywała w Paryżu – zaczęła uprawiać działalność charytatywną wśród najuboższych. Odziedziczywszy spory majątek po ojcu matki, baronie Portal – znanym lekarzu, postanowiła opuścić dom rodzinny. Kupiła sporą posiadłość i zamieszkała w niej. Wkrótce wokół niej skupiły się młode dziewczęta o podobnych ideałach. Powstała w ten sposób nowa rodzina zakonna: Siostry od Objawienia św. Józefa. Wkrótce siostry udały się do Algieru, gdzie konsulem francuskim był Augustyn de Vialar, brat E.; służyły tam ofiarną pomocą chorym na dżumę. Sława – także wśród ludności muzułmańskiej – jaką zyskały swoim poświęceniem, sprawiła, że biskup Algieru zażądał od E., by tu właśnie powstał dom macierzysty zgromadzenia. Gdy fundatorka odmówiła – biskup obłożył siostry ekskomuniką i spowodował ich wydalenie z Algieru. Musiały zlikwidować liczne już placówki i wrócić do Francji. Potem skorzystały z zaproszeń do Trypolisu, na Cypr i do Bejrutu, jednak skutki konfliktu w Algierze okazały się poważniejsze i E. spotykały także rozmaite nieprzyjemności w rodzinnym kraju. W końcu zlikwidowała dom macierzysty w Gaillac i przeniosła się w pobliże Marsylii, gdzie korzystała z pomocy biskupa, bł. Mazenoda, założyciela oblatów. Zmarła 24 sierpnia, pozostawiając po sobie wielkie i rozkrzewione dzieło: 42 domy zakonne z kilkuset siostrami, pracującymi w najbardziej zagrożonych nędzą regionach świata. Beatyfikował ją (1939) i kanonizował (1951) papież Pius XII.