Reklama

EUGENIUSZ KAROL JÓZEF DE MAZENOD

(1782-1861)

– założyciel zgromadzenia Oblatów Maryi Niepokalanej (OMI). Urodził się 1 sierpnia w Aix-en-Provence w południowej Francji w rodzinie drobnoszlacheckiej jako najstarszy syn Karola-Antoniego i Marii-Róży Joannis; kiedy miał zaledwie osiem lat, jego rodzina porzuciła ogarniętą rewolucyjnym chaosem Francję i pozostawiając majątek rozpoczęła trwające jedenaście lat wygnanie. Mazenodowie wędrowali po miastach Włoch; aby utrzymać rodzinę ojciec, ongiś prezes izby skarbowej w Aix, próbował bez powodzenia stać się drobnym przedsiębiorcą. E. uczył się krótko w Kolegium Szlacheckim w Turynie, ale kolejna przeprowadzka, do Wenecji, oznaczała kres jego szkolnej kariery; wkrótce przeniósł się z rodzicami do Neapolu, a następnie do Palermo, gdzie rodzina Mazenodów zaskarbiła sobie życzliwość książąt Canizzaro. E. po raz pierwszy zasmakował prawdziwie szlacheckiego stylu życia, znajdując w nim osobliwe upodobanie: przypisał sobie nawet tytuł „księcia” de Mazenod, przyswoił też dworskie maniery. W 1802 roku E. wrócił do Francji, gdzie szybko wrócił do prozy życia, czyli ustawicznego niedostatku; rodzice rozwiedli się, a matka zabiegała o odzyskanie rodzinnego mienia. Zamierzała również bogato ożenić najstarszego syna, który zaczął cierpieć na depresję; stopniowo jednak wrodzone E. poczucie troski o bliźnich, jak również wiara, zaszczepiona mu w Wenecji przez zaprzyjaźnionego z rodziną kapłana, ks. Bartolo Zinelli, zaczęły go podnosić na duchu. Zaczęło dawać o sobie znać powołanie do kapłaństwa i Eugeniusz podjął to wezwanie: mimo sprzeciwu matki wstąpił do seminarium św. Sulpicjusza w Paryżu; święcenia kapłańskie przyjął 21 grudnia 1811 w Amiens. Po powrocie do Aix-en-Provence nie podjął zwyczajnej posługi duszpasterskiej w parafii, lecz swą kapłańską troską otoczył przede wszystkim najbardziej duchowo potrzebujących – więźniów, młodzież, służące, mieszkańców wsi, co przychodziło mu tym łatwiej, że kazania i katechezę głosił po prowansalsku, a więc w języku prostego ludu. Szybko znalazł naśladowców wśród innych młodych księży; wędrowali z nim od wioski do wioski, nauczając prosty lud i długie godziny spędzając w konfesjonale; w okresach wolnych od posługi misjonarze prowadzili we wspólnocie intensywne życie modlitewne i studiowali. Sami nazwali się „Misjonarzami Prowansji”; E. postanowił zwrócić się do papieża o oficjalne uznanie wspólnoty za zakon. 17 lutego 1826 roku papież Leon XII zatwierdził nowe zgromadzenie pod nazwą Oblatów Maryi Niepokalanej; E. został wybrany jego przełożonym generalnym i pozostał nim aż do śmierci. Diecezja marsylska została zniesiona na mocy konkordatu z 1802 roku; po jej przywróceniu biskupem w Marsylii został mianowany wuj E., prałat Fortunat de Mazenod, który natychmiast mianował siostrzeńca wikariuszem generalnym i powierzył mu najtrudniejsze prace nad odbudową diecezji; w 1832 roku E. został biskupem pomocniczym, pięć lat później, po odejściu jego wuja na emeryturę, powołano go na stolicę biskupią w Marsylii. Był niewątpliwie wyróżniającym się pasterzem Kościoła marsylskiego: starał się zapewnić właściwe przygotowanie swoim kapłanom, erygował parafie, wybudował katedrę i wzniósł wspaniałe, górujące nad miastem sanktuarium Notre-Dame de la Garde; stał się jedną z najważniejszych postaci w Kościele francuskim połowy XIX w.; w 1851 roku mianowany arcybiskupem Marsylii, osiem lat później kardynałem; w 1856 roku Napoleon III uczynił go senatorem; w chwili śmierci (21 maja 1861 r.), E., mając 79 lat, był najstarszym biskupem Francji. Po otwarciu grobu zmarłego na nowotwór E. znaleziono jego ciało nienaruszone (12 grudnia 1936). Beatyfikował go papież Paweł VI 19 października 1975 roku, a kanonizował 3 grudnia 1995 roku papież Jan Paweł II. Wspomnienie – w dies natalis; uchodzi za patrona rozbitych rodzin (ze względu na próby, które podejmował stale – mimo niepowodzenia – by pogodzić rozwiedzionych własnych rodziców). Powołane przez E. Zgromadzenie Oblatów Maryi Niepokalanej działa dziś w 68 krajach i liczy przeszło 5 tysięcy braci; prowincja polska liczy 438 oblatów, ich dom główny znajduje się w Poznaniu.

Encyklopedia Internautica
Reklama
Reklama
Reklama