(ok. 800-859)
– pochodził z Kordoby w Hiszpanii; kształcił się w szkole przy kościele św. Zoila, a także słuchał wykładów apologety Speraindeo i przyjaźnił się z Pawłem Alvaro, który później spisał jego żywot. Święcenia kapłańskie otrzymał ok. 830 roku i oddał się pracy duszpasterskiej. Kordoba znajdowała się wówczas w rękach mahometan i wciąż wznawiano prześladowania wyznawców wiary chrześcijańskiej, czemu towarzyszyły akty, niekiedy dobrowolnego, męczeństwa. Władze oskarżyły E. o zachęcanie ludzi do takich czynów i aresztowały go. Zwolniony, wobec braku jakichkolwiek dowodów, nadal prowadził działalność duszpasterską. Kiedy udzielił schronienia wywodzącej się z mahometańskiej rodziny mniszce Liliozie (znanej jako św. ➞ Lukrecja), która przyjęła chrzest, aresztowano go powtórnie i po krótkim procesie, w czasie którego E. heroicznie bronił swej wiary, skazano na ścięcie. Nie objął już diecezji w Toledo, na którą go powoływano. Poniósł śmierć 11 marca, a 25 lat potem jego relikwie sprowadzono do Orvieto. Pamiątka – 11 marca.