(?-przed 337)
– niewiele o nim wiemy jako o młodzieńcu; w 325 roku uczestniczył w soborze w Nicei; być może był ofiarą prześladowań Dioklecjana. Około 320 został biskupem w Berei syryjskiej (dziś Aleppo). Polemizował m.in. z Orygenesem, utrzymywał szerokie kontakty korespondencyjne i cieszył się znacznym poważaniem wśród episkopatu Wschodu. Ok. 324 przeniesiono go do Antiochii i to stanowisko piastował w chwili zwołania soboru do Nicei. Prezentował w czasie jego trwania stanowisko nieprzejednane: potępił ostro *arianizm i semiarianizm. Wszedł wówczas w spór z Euzebiuszem z Cezarei, który pomówił go o sebalianizm. Zyskał też śmiertelnego wroga w samym Ariuszu, którego zwolennicy do końca życia prześladowali E.: oprócz zarzutów doktrynalnych stawiano mu też zarzuty o splamienie honoru kapłańskiego (oskarżono o cudzołóstwo i znieważenie matki cesarza). Synod zwołany przez arian doprowadził do deponowania patriarchy z urzędu i skazania go na wygnanie (ok. 331). Ostatnie lata życia spędził więc E. w Tracji. Synaksaria wschodnie wymieniały go m.in. pod datą 21 lutego, Martyrologium rzymskie zaś – 16 lipca. Nowa redakcja Martyrologium przewiduje dlań datę 21 lutego. Pozostawił po sobie zaledwie fragmenty utworów literackich, choć wiadomo, że pisał dużo.