(?-380)
– ok. 360 roku był już biskupem Samosaty w Syrii; wspierał starania o objęcie stolicy biskupiej w Antiochii przez św. ➞ Meleucjusza, broniąc go przed cesarzem Konstancjuszem; pomógł także w objęciu przez św. ➞ Bazylego biskupstwa w Cezarei. Prowadził korespondencję ze św. ➞ Grzegorzem z Nazjanzu, który miał o nim bardzo wysokie mniemanie. W 373 roku cesarz skazał E. na wygnanie i święty udał się do prowincji naddunajskich, gdzie przeżył najazd gocki. Na stolicę biskupią wrócił po śmierci cesarza (378) i podjął walkę z pozostałościami *arianizmu. Zginął prawdopodobnie rok po powrocie, uderzony w głowę kamieniem przez jakąś kobietę, zwolenniczkę arian; zanim umarł – przebaczył sprawczyni zamachu. Martyrologium rzymskie wspomina go jako męczennika – chyba mylnie – 21 czerwca, choć wspomnienie powinno przypadać dzień później.