(1642-1716)
– urodził się 17 grudnia w Grottaglie pod Tarentem (Włochy). Pochodził z wielodzietnej rodziny, był najstarszym z dwunastu synów. Początkowe wykształcenie zdobywał w miejscowej szkole zakonnej. Tu również zdobywał wiedzę filozoficzną, pielęgnując zarazem swe życie duchowe. Prawo i teologię studiował w Neapolu. W wieku 24 lat został kapłanem. W roku 1670 wstąpił do jezuitów, gdzie zakonną profesję złożył w 1682 roku. Początkowo przez kilka lat prowadził misje ludowe w Apulii, odnosząc przy tym spore apostolskie sukcesy. Następne 40 lat spędził w Neapolu, starając się o pozwolenie na wyjazd misyjny do Japonii. Władze zakonne nie zgodziły się jednak na to, powierzając mu jedynie kształcenie przyszłych misjonarzy. Zajmował się także duszpasterstwem: głosił kazania, zakładał sodalicje i bractwa religijne. Biografowie stwierdzają, że swoją działalnością zdobywał dla Chrystusa kilkaset dusz rocznie. Jego kazania przyciągały rzesze słuchaczy. Warto podkreślić, że św. F. de Hieronymo zachęcał wiernych do częstego przyjmowania komunii św., co było wówczas rzadkim zwyczajem. Nie unikał apostolstwa w więzieniach, na galerach i w szpitalach. Starał się także nawracać młodociane prostytutki. Nazywano go Apostołem Neapolu i jednocześnie „Ojcem Ubogich”. Zasłużył się także w dziele pojednania Austrii i Hiszpanii, które walczyły między sobą o południowe Włochy, w tym Neapol. Zmarł 11 maja. Relikwie znajdują się w kościele jezuickim w Grottaglie. Beatyfikował go Pius VII w roku 1806, kanonizował Grzegorz XVI w 1839 roku. Liturgia czci go w dies natalis.