(1549-1610)
– to jeden z patronów Ameryki Łacińskiej, znany głównie jako misjonarz tego kontynentu. Urodził się 10 marca w Montilla koło Kordoby (Andaluzja) w Hiszpanii. Życie zakonne u franciszkanów obserwantów rozpoczął w 1569 roku. Do kapłaństwa przygotowywał się w Sewilli; święcenia przyjął w 1573 roku. Przez kilka następnych lat był mistrzem nowicjatu w rodzinnej Kordobie, a jednocześnie pełnił posługę zakonnego kaznodziei. W roku 1589 udał się na misję. Na terenach należących dziś do Peru, Paragwaju, Urugwaju i Argentyny zakładał nowe placówki zakonne. Posługiwał chorym i ubogim, stając się jednocześnie – jak twierdzą jego biografowie – postrachem dla wyzyskujących Indian kolonizatorów. Jako jeden z pierwszych widział i głosił potrzebę reform społecznych w krajach Ameryki Łacińskiej. Biografowie wspominają także o posiadanych przez Solanę darach czynienia cudów i znajomości języków tubylczych. Ten motyw w biografiach wczesnych misjonarzy pojawia się zresztą dosyć często. Zmarł 14 lipca 1610 roku w stolicy Peru – Limie; beatyfikowany został w 1675 roku, a kanonizowany w 1726. Liturgia wspomina go 13 lipca, Martyrologium natomiast wymienia F. 14 lipca. Relikwie świętego spoczywają w Limie w kościele pod jego wezwaniem. W roku 1925 w Bawarii powstało zgromadzenie sióstr franciszkanek pod wezwaniem F. Solano. Jego celem jest działalność wychowawczo-charytatywna.